Dopalacze. Siedem stopni donikąd

Szczegóły

Utworzono: poniedziałek, 26, lutego 2018 10:54

 

 22.02.2018 

„DOPALACZE.  SIEDEM STOPNI DONIKĄD

 

W DNIU DZISIEJSZYM GRUPA 14 WYCHOWANKÓW NASZEGO OŚRODKA OBEJRZAŁO SPEKTAKL TEATRU KAMIENICA W WARSZAWIE PT. „DOPALACZE. SIEDEM STOPNI DONIKĄD”.W LUBELSKIM CENTRUM KULTURY ODBYŁY SIĘ TYLKO 2 TAKIE SPEKTAKLE. CIESZYŁY SIĘ OGROMNYM ZAINTERESOWANIEM.  JESTEŚMY BARDZO WDZIĘCZNI  DYREKCJI CK W LUBLINIE ZA  UMOŻLIWIENIE NAM OBEJRZENIA TEJ SZTUKI. 

JAK RECENZUJĄ GO SAMI AUTORZY „DOPALACZE. SIEDEM STOPNI DONIKĄD” TO SPEKTAKL  W KTÓRYM DOPALACZE STAJĄ SIĘ PRETEKSTEM DO ROZMOWY O DORASTAJĄCYM POKOLENIU, O ZANIKU WARTOŚCI ORAZ O DEGRADACJI, KTÓREJ SĄ SYMBOLEM.

 

„SZTUKA PT. „DOPALACZE. SIEDEM STOPNI DONIKĄD”, WYREŻYSEROWANA PRZEZ WAWRZYŃCA KOSTRZEWSKIEGO W TEATRZE KAMIENICA, STAWIA SOBIE TRUDNY CEL, JAKIM JEST ROZMOWA
Z WIDZAMI NA TEMAT TEGO, CZY NAPRAWDĘ WARTO DAĆ SIĘ WCIĄGNĄĆ W TO BAGNO.

JEST CELNY OBRAZ DORASTAJĄCEGO POKOLENIA, Z JEGO BRAKIEM WARTOŚCI, ZNUDZENIEM, POTRZEBĄ PRZYGODY.”/WŁODZIMIERZ NEUBART/CHOCHLIK KULTURALNY/.

SZTUKA SKŁADA SIĘ Z SIEDMIU ODSŁON, SIEDMIU STOPNI, W CIĄGU KTÓRYCH OBNAŻONA ZOSTANIE PRAWDA NA TEMAT SAMYCH DOPALACZY ORAZ MOTYWACJI SPOŁECZNEJ STOJĄCEJ ZA TYM NAŁOGIEM.

A TA PRAWDA JEST PRZERAŻAJĄCA!!!!

Bohaterami spektaklu są współcześni młodzi ludzie, przedstawiciele pokolenia C – wychowani w rzeczywistości cyfrowej, w której Internet i social media są nieodłączną częścią życia. Stale podłączeni do sieci, ale nie w celu zdobywania informacji, ale tworzeniu nowych treści. Nabyte w sieci wzorce zachowań przenoszą do realnego życia, chcą zastaną rzeczywistość kreować, chcą być aktywni, chcą tworzyć, chcą budować, mieć kontrolę, a nie podporządkowywać się obowiązującym normom, hierarchii i autorytetom. Ciągle potrzebują nowych wrażeń, doświadczeń, przeżyć. Chcą żyć intensywnie, a dopalacze mogą w tym pomóc, zwłaszcza, że są łatwo dostępne w istniejących legalnie sklepach „kolekcjonerskich”. Asia (Olga Sarzyńska) dealera dopalaczy poznaje przypadkiem, czekając na nocny autobus w centrum miasta. Zaciekawiona, łaknąca eksperymentów, sięga po tabletkę, potem po kolejną i tak wpada w nałóg. Dopalacze doprowadzają ją do śmierci. Historia Asi, jest historią jedną z wielu, uniwersalną, mogącą przytrafić się każdemu młodemu człowiekowi, który po dopalacze sięgnie.

A czym tak naprawdę są „narkotyki przyszłości”? Z jednej strony są substytutem przygody, potrzebą przeżycia czegoś, czego rzeczywistość nie dostarcza, straszliwym w skutkach „nieznanym światem”, który kusi w czasach, gdy internet, media czy popkultura odzierają świat z wszelkiej tajemnicy. Z drugiej strony dopalacze są narkotykiem pustym, szybkim, łatwym, pozbawionym jakiegokolwiek kontekstu, ideologii, a tym samym wpasowują się idealnie w krytykę zmierzającego donikąd pokolenia skrótu, pokolenia komunikacji smsowej, emotikonów, żyjących dwa dni memów, bezcelowych fenomenów w stylu harlem shake, czy gangnam style, hollywoodzkich trailerów, pokolenia testowych matur, myślowych skrótów, wreszcie pokolenia internetowego porno, pokolenia, gdzie wszystko jest szybkie, łatwo dostępne i przede wszystkim – zapewniające nagły, zaskakujący, mocny i najlepiej nieprzewidywalny efekt. Rosyjska ruletka naszych czasów. Paradoksalnie dopalacze, choć noszą znamię narkotyku „pokolenia”, w swoim efekcie nie tworzą nawet wspólnoty, ale odrywają swoją ofiarę od całej sfery zewnętrznej, zamykają ją w swoim, kompletnie nieokreślonym świecie.

źródło: organizator

 

NA TEMAT TEGO SPEKTAKLU NAPISANO WIELE OPINII / premiera odbyła się 3  listopada 2016/.

NAJPEŁNIEJ NASZE ODCZUCIA WYRAZIŁ KRZYSTOF  STOPCZYK W SWOJEJ RECENZJI „OKIEM  OBSERWATORA”

„w chwili obecnej dopalacze stanowią  największy problem młodych pokoleń. I co jest już zupełnym koszmarem nie dotyczy to młodych yuppies, korpo-szczurów, studentów, czy

maturzystów, czyli grup które od zawsze sięgały po dostępne w tym czasie pobudzacze.

Ten problem dotyka już dzieciaki w gimnazjach, a coraz częściej w szkołach

podstawowych!!!! Ta koszmarna prawda podana jest w zaskakująco efektownej i

wciągającej formie”. /...../

„ najprzeróżniejsze „pobudzacze” istniały zawsze i chyba nie ma osoby na świecie, która by w takiej, czy innej formie nie zetknęła się z nimi. Jednak zarówno alkohol, jak i różne narkotyki nigdy nie były tak łatwo dostępne
i nie powodowały tak masowych spustoszeń w organizmach zażywających ich osób i to osób młodych i bardzo młodych. Wszyscy wiedzą, że jest to gigantyczny biznes i stoją za tym gigantyczne pieniądze i coraz więcej osób wiąże tę wiedzę z faktem, że administracje różnych szczebli i opcji politycznych nie mogą sobie poradzić z tym problemem „. /..../

„Co do formy tego przekazu jest ona znakomita. /..../obserwujemy znakomitą grę trójki aktorów: Olgi Sarzyńskiej, Pawła Koślika, Mateusza Lisieckiego-Waligórskiego. Cała trójka daje popis aktorski, polegający na tym,
że właściwie widz nie ma poczucia gry aktorskiej. Oni po prostu SĄ! Wszystkie trzy postacie są wstrząsające, właśnie przez swą autentyczność!!!

 

„Akcja sztuki zaczyna się w normalnej, standardowej atmosferze; zwykła dziewczyna, zwykły chłopak – uczniowie szkół raczej średnich, niż podstawowych – żyją sobie tak jak setki i tysiące ich rówieśników. I w pewnym momencie następuje w ich życiu punkt zwrotny, o czym bohaterowie jeszcze nie wiedzą. Bo cały szkopuł tkwi
w tym, że „przygoda” z dopalaczami może zacząć się na sto, dwieście, czy jeszcze więcej sposobów, np. z nudów, lub z ciekawości, albo dla szpanu, chęci zaimponowania, dostosowania się do towarzystwa, wreszcie przez głupi przypadek. Tylko im dłużej trwa kontakt z dopalaczami, tym bardziej wszystkie indywidualne przypadki upodobniają się do siebie, a koniec jest, coraz częściej identyczny. /..../”

„Spektakl DOPALACZE, w przerażający sposób pokazuje wszystkie te etapy – „siedem stopni donikąd” - od punktu startu, poprzez fascynację / euforię, wreszcie wyraźne już uzależnienie ze wszystkimi koszmarnymi skutkami, aż po koniec – czarny foliowy worek.

I cała trójka aktorów gra, a właściwie pokazuje te wszystkie szczeble uzależnienia w sposób oszałamiająco naturalistyczny.” /...../

„ /..../ w czasie prób Olga Szarzyńska zastosowała metodę nie tylko polskich, starych wyjadaczy scenicznych
i filmowych, z małą korektą, tzn. nie była to obserwacja uczestnicząca, tylko analiza materiałów filmowych
z zachowań osób będących pod wpływem dopalaczy. I to w różnych stadiach uzależnienia. To co aktorka pokazuje na scenie jest przerażające!

Niestety, równie szokujący w swym naturalizmie jest advocatus diaboli czyli Paweł Koślik, jako bądź diler/ naganiacz, bądź przedstawiciel/reprezentant/prawnik [?] reprezentujący koncern chemiczny produkujący dopalacze. On również jest przerażający w swoim cynizmie i bezwzględności ukrytej za miłymi słówkami, życzliwością i „szczerymi” uśmiechami!” /..../

„Spektakl DOPALACZE powinien stać się obowiązkową pozycją dla szkół. „

 

PIOTR JABŁOŃSKI, DYREKTOR KRAJOWEGO BIURA DS. PRZECIWDZIAŁANIA NARKOMANII NAPISAŁ: „ W opinii Krajowego Biura ds. Przeciwdziałania Narkomanii spektakl Teatr Kamienica może zostać wykorzystany jako element pracy profilaktycznej z młodzieżą w placówkach oświatowych. Spektakl Teatru Kamienica pt. "Dopalacze. Siedem stopni donikąd" w reżyserii Wawrzyńca Kostrzewskiego w sposób przystępny, ciekawy
i poruszający przekazuje rzetelną wiedzę na temat zagrożeń związanych z używaniem nowych substancji psychoaktywnych i tzw. dopalaczy, dla zdrowia i rozwoju nastolatków. Jest to spektakl z misją edukacyjną, zrealizowany z pasją i zaangażowaniem zarówno reżysera, jak i zespołu młodych aktorów /..../”

 

 

                                                                                                                       Anna Nikodemska